Στην καρδιά της Πάτρας, σε ένα υφιστάμενο κτίριο της δεκαετίας του ’70, μπορεί κανείς να βρει την νέα έδρα του «Ξένιαστου Κόσμου»! Πρόκειται για έναν χώρο – κέντρο μελέτης, που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα πρότυπα και στοχεύει στο να ξυπνήσει τα πιο όμορφα συναι-σθήματα στα παιδιά που τον επισκέπτονται.
Η αρχιτεκτονική μελέτη αφορά πρωτίστως στην εσωτερική αναδιαμόρφωση του κτηρίου, με στόχο την προσαρμογή του στη νέα χρήση, διατηρώντας παράλληλα τον αυθεντικό του χα-ρακτήρα. Οι βασικές εσωτερικές χαράξεις διατηρήθηκαν, με κάθε υφιστάμενο δωμάτιο να επαναπροσδιορίζεται ως αυτόνομος χώρος λειτουργίας. Κεντρική συνθετική επιλογή αποτέ-λεσε η διατήρηση και ανάδειξη των διακοσμητικών μωσαϊκών δαπέδων, τα οποία ενσωμα-τώθηκαν στο νέο σχεδιασμό ως φορείς μνήμης και αισθητικής συνέχειας. Η χρωματική παλέ-τα κάθε επιμέρους χώρου επιλέχθηκε με γνώμονα τη συνομιλία με το αντίστοιχο δάπεδο, ε-νισχύοντας τη μοναδικότητα κάθε αίθουσας και προσδίδοντας διαφορετικές αισθήσεις τόσο στους μαθητές / χρήστες όσο και στους εκπαιδευτικούς.
Η πρόσβαση σε κάθε αίθουσα πραγματοποιείται από τον κεντρικό διάδρομο, ο οποίος, σε συνδυασμό με τον χώρο της εισόδου, αναλαμβάνει έναν υποστηρικτικό ρόλο, λειτουργώ-ντας εν δυνάμει και ως ζώνη αναμονής (π.χ. για συνοδούς ή γονείς). Το έντονο πορτοκαλί χρώμα περνάει στην οροφή σε είσοδο και διάδρομο, ολοκληρώνοντας τη συνολική χρωματι-κή σύνθεση του εσωτερικού.
Σε ό,τι αφορά το κέλυφος, ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στη χρωματική μελέτη του εξωτερικού, με στόχο τη διατήρηση και ανάδειξη της αυθεντικής μορφολογίας και υλικότητας του κτηρί-ου. Διατηρούνται τα αρχικά κουφώματα, αναδεικνύεται η βάση του κτηρίου ως διακριτή ζώνη διαφορετικής υφής και υλικού, και ενισχύεται η ανάγνωση της τυπολογίας του.
Η είσοδος του κτηρίου τονίζεται μέσω της διατήρησης της αυθεντικής μεταλλικής πόρτας, η οποία λειτουργεί ως μορφολογικό στοιχείο αναφοράς. Η ενσωμάτωσή της στο νέο αρχιτε-κτονικό λεξιλόγιο του χώρου επιτυγχάνεται με τρόπο που σέβεται την υφιστάμενη τυπολο-γία, συμβάλλοντας στη συνολική αισθητική συνοχή.
Η πίσω αυλή καθαρίζεται και διαμορφώνεται ως υπαίθριος χώρος σύντομης παραμονής, με προσθήκη ορισμένων αναρριχώμενων φυτών στο όριο με τα γειτονικά κτίσματα. Η υπάρ-χουσα μεταλλική σκάλα, η οποία οδηγεί στην ταράτσα, διατηρείται και χρωματίζεται σε έ-ντονο πορτοκαλί, υπογραμμίζοντας τον προσθετικό και σύγχρονο χαρακτήρα της, ενώ λει-τουργεί ταυτόχρονα και ως εικαστικό σημείο αναφοράς μέσω της οπτικής της σύνδεσης με το εσωτερικό.
Μέσα από διακριτικές, αλλά ουσιαστικές επεμβάσεις, το κέντρο επαναπροσδιορίζεται λει-τουργικά και αισθητικά, διατηρώντας τον ιδιαίτερο χαρακτήρα και την ταυτότητα του κελύ-φους που το φιλοξενεί.
